«نامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های آلبر کامو و آندره مالرو»

«آلبر کامو و آندره مالرو؛ نامه‌ها و متون دیگر» اثر «سوفی دوده»، مجموعه‌ای از نامه‌‌هایی است که بیش از پانزده سال بین «آندره مالرو» و «آلبر کامو» جریان داشت. نخستین نامه در اکتبر ۱۹۴۱ نوشته شده و گمان می‌رود آخرین نامه‌ کوتاه نیز در سال ۱۹۵۹ به قلم کامو نوشته شده باشد.
طی این مدت نامه‌نگاری، آلبر کامو به همان «نویسنده برجسته‌»‌ای بدل شد که مالرو از نخستین باری که دست‌نویس «بیگانه» را خواند آن را احساس کرده بود: عضو فعال گروه تئاتر «دوتراوای» الجزیره و اندیشمندی متعهد که تمام دنیا او را خواهد شناخت.
آندره مالرو نیز به گُلیسم – طرفداران مارشال دوگل- پیوست. او را می‌توان از مبلغان الهام‌بخش این اندیشه‌ سیاسی به شمار آورد. در سال ۱۹۳۳ هنگامی که جایزه‌ «گنکور» از ژانر داستانی دور می‌شد تا به آثاری در زمینه‌ هنر اختصای یابد، کامو خود را با اشتیاق وقف تئاتر می‌کرد؛ چیزی که مالرو با آن بیگانه بود. سی و شش نامه نامه، دیدارها و تبادل نظرها، برای گذر از «تحسین» و رسیدن به واژه‌ «دوستی». احترام و توجه متقابلی که در این نامه‌نگاری‌ها و نوشته‌های کامو و مالرو به چشم می‌خورد حاکی از نقش کلیدی آن‌ها در تکوین مقاله‌نویسی و ادبیات است.