نویسنده: محمدجواد مرادی‌نیا
ناشر: نگاه

«حکایت قصر؛ از قاجار تا پهلوی»، سرگذشت یک زندان را برای مخاطبانش روایت می‌کند.
زندان قصر نخستین و بزرگ‌ترین زندان مدرن ایران بود که به‌وسیله معماری با نام «مارکوف» ساخته شد و در سال ۱۳۰۸ شمسی به دست رضاشاه افتتاح گردید. زندانی که حدود هشت دهه عمر کرد و وقایع گوناگون و گاه پراهمیتی را از سر گذراند. زندان قصر از روزی که گشوده شد تا روزی که مهرابطال بر پیشانی‌اش خورد، حضور افراد مختلفی را در زوایا، بندها و سلول‌های خود شاهد بود؛ افرادی که گاه در شمار تاریخ‌سازان ایران نیز به حساب می‌آیند.
تمرکز نویسنده در کتاب «حکایت قصر» بیش از هر چیز روایت حضور زندانیان شاخص و به‌طور عمده سیاسی در این زندان است. او می‌گوید: «در مطالعه تاریخ زندان قصر، در کنار زندانیانی از جنس خلاف و خطا -که همیشه و همه‌جا بوده‌اند و هستند- مردان و زنانی نیز محبوس بودند که هر یک در روزگار خویش سودای جامعه‌ای بهتر از آنچه در آن می‌زیستند را در سر داشتند و در تلاش برای رسیدن به جامعه مطلوب و آرمانی خویش، گرفتار بند و زندان و زندانبانان شده، گذرشان به قصر افتاد. اینان که نام سیاسی بر جبین‌شان حک شده است به اقشار و احزاب و گروه‌های گوناگون تعلق داشتند؛ گروه‌هایی که وجه مشترک همگی آن‌ها مخالفت و مبارزه با رژیم پهلوی بود. در نگاهی به فهرست بلند بالای احزاب و گروه‌های سیاسی که از دوره رضاشاه تا زمان پیروزی انقلاب اسلامی، نام‌شان به وفور در راهروهای زندان قصر شنیده شده است می‌توان به این دسته‌ها و احزاب اشاره کرد: گروه ۵۳ نفر، حزب توده، فرقه دمکرات، فدائیان اسلام، گروه‌های جبهه ملی، هیأت‌های مؤتلفه اسلامی، حزب ملل اسلامی، سازمان مجاهدین خلق و سازمان چریک‌های فدایی خلق.»