نویسنده: جیمز ام کین
فیلم‌‌‌‌‌نامه: بیلی وایلدر، ریموند چندلر
کارگردان: بیلی وایلدر
بازیگران باربارا استانویک، فرد مک‌موری، ادوارد جی. رابینسون، اسکار اسمیت

«غرامت مضاعف» فیلمی اقتباسی‌‌‌‌‌ست از رمانی به همین نام و براساس یک داستانِ کوتاه و واقعی در سال ۱۹۲۷ و به قلم «جیمز ام.کین» -نویسنده کتاب پستچی همیشه دوبار زنگ می زند-. غرامتِ مضاعف یكی از نمونه‌وارترین فیلم‌های وایلدر است، كه او فیلم‌نامه آن‌ را در سال ۱۹۴۴ و با همكاری ریموند چندلر، نویسنده نام آورِ داستان‌های جنایی نوشت. عنوانِ فیلم به عبارتی حقوقی و رایج در شرکت‌های بیمه اشاره دارد. فیلم در دوران اوجِ ژانر فیلم‌‌‌‌‌هایِ نوآرِ کلاسیک (نوآر به معنایِ فیلم سیاه) ساخته می‌‌‌‌‌شود و در همان دوران هم در میان برترین‌‌‌‌‌ها جای می‌‌‌‌‌گیرد، و هنوز هم جایگاهِ خود را در میان صد اثر سینمایی و برتر از نظر اغلب منتقدان حفظ کرده است، فیلم سقوط ارزش‌‌‌‌‌هایِ اخلاقی و آن چیزی را که در آمریکا به مراتب به آن ارج می‌‌‌‌‌نهند، یعنی خانواده را نشان می‌‌‌‌‌دهد، ضمن این‌‌‌‌‌که بیشتر داستان فیلم و اغلب اکت-هایِ آن و جنایت‌‌‌‌‌ها در شب می‌‌‌‌‌گذرند، – استفاده از المان سیاهی و تاریک و تا حدی اکسپرسیونیستی -، و تنها در انتها و پس از سکانس اعتراف است، که صبح می‌‌‌‌‌آغازد، آن هم نه در فضایِ باز، در حالی که فیلم در بستر شب آغاز می‌‌‌‌‌شود. این تریلر کلاسیک از زبانِ قاتل فیلم و با صدای او به عنوان نریشن (اول شخص و مبتنی بر اعتراف و خاطره) و راوی می‌‌‌‌‌آغازد و از همان ابتدا بنایش را بر سیلی از واژگان و دیالوگ‌‌‌‌‌هایِ اغلب کوتاه می گذارد، واژگانی که بیننده را هر چه بیشتر کنجکاو به دانستن ادامه قصه می‌‌‌‌‌کند و کشش لازم را با روند پیش برنده فیلم همراه می‌‌‌‌‌کند. این روایت اول شخص در کنار خط سیر تصویری اثر، فیلم را به کلام ادبی نزدیک‌‌‌‌‌تر می‌‌‌‌‌کند، اما درونِ گفتار فیلمیک آن کارکرد ادبی هم تغییر شکل می‌‌‌‌‌دهد و هم جابجا می‌‌‌‌‌شود، و به همین دلیل تصویر دایجتیک/فیلمیکِ اثر همیشه متعلق به زمانِ حال به نظر می‌‌‌‌‌آید و هست. شیوه خونسردانه و سرد وایلدر در ترسیمِ مکانیسمِ دسیسه و فریب به خوبی با فیلمنامه هماهنگ می‌‌‌‌‌شود و این میسر نمی‌‌‌‌‌شود، مگر به مدد نورپردازی و موسیقی اثر، که بر حسِ تعلیقِ نهفته در تیرگیِ و فضاسازیِ حاکم بر اثر می-افزاید، به خصوص در سکانس‌‌‌‌‌های پایانی.