همه‌ خانه‌های آنجا یک‌ شکل بودند: خانه‌های کوتاه و جعبه‌مانند با تفاوت‌های جزیی با دیوارهای کاذب آلومینیومی یا تخته‌های سیاه دهه‌ی هفتاد، یا ایوان‌های ستوند‌ار که انگار خبر از هواپرستی هذیان‌وار صاحبانشان می‌دادند. علائم راهنمای خیابان‌ها هم که نیمی‌شان بر اثر تابش آفتاب پاک شده یا لک و پیس شده بودند، کمک چندانی نمی‌کردند. تنها نشانه‌های واقعی همان مجسمه‌ها و اشیای زینتی رنگارنگ و غریبی بودند که صاحبخانه‌ها وسط باغچه‌هایشان گذاشته بودند