قضیه خیلی ساده و از یک اتفاق معمولی شروع شد: پدرم هم‌کلاسی سابقش را در خیابان دیده بود. مثل همه‌ آدم‌هایی که بعد از سال‌ها در خیابان می‌بینیم و سلام و احوال‌پرسی می‌کنیم و رد می‌شویم.
منتها این هم‌کلاسی با بقیه‌ هم‌کلاسی‌ها فرق داشت. چرخش روزگار باعث شده بود تاسش خیلی خوب بنشیند؛ برای خودش کارخانه‌ای داشت و خدم‌و‌حشم و دفتر‌و‌دستکی که در بحبوحه‌ جنگ کارشان تبدیل وانت‌پیکان به آمبولانس بود.

برای پدرم که بیشتر دیدارهای روزمره‌اش بار معنایی خاصی نداشت، دیدن این دوست نوعی پیام آسمانی بود که ندا می‌داد ملک شانس به ما رو کرده. اتفاقا دوست هم‌کلاسی هم از دیدار پدر شادمان شده بود.