این قطعه را تند ننوازید. درست نیست که رگتایم را تند بنوازید.

این جمله ایست که نویسنده برای سرآغاز کتاب انتخاب کرده است. ظاهرا همه ما را دعوت به آهسته خواندن این کتاب کرده است. نام کتاب برگرفته از نام موسیقیی است که در دهه اول قرن بیستم در آمریکا رواج و ریشه در ترانه های بردگان داشته است. «رگ» به معنای ژنده و پاره و گسیخته است ، و «تایم» به معنای وزن و ضربان موسیقی، نویسنده نام رگتایم را به عنوان روح زمانه ای که توصیف می کند بر رمان خود گذاشته است.

رمان روایت تاریخی از سال های ابتدای قرن بیستم در آمریکا است. سال­هایی که مردم اعم از سفید و سیاه، مهاجران و غیره به دنبال رویای آمریکایی یعنی زندگی توام با رفاه، عادلانه و بدون خشونت هستند. نویسنده با به کار بردن سبک روایی خاص این روایت را انجام می­دهد. شخصیت­های فراوان با داستان­های خاص خود که به صورت موازی بیان و به گونه­ای جالب به هم متصل می­شود. البته از کلمه شخصیت­های فراوان نترسید و فکر نکنید نویسنده با بیل اسم ریخته توی کتاب! نه! یک سری شخصیت­های واقعی هستند که همه می­شناسیم؛ مثل هنری فورد (مبدع خط تولید و کارخانه­دار و کارخانه­ساز معروف) مورگان (سرمایه­دار معروف) و فروید و… باقی شخصیت­های داستان هستند که عموماٌ اسم ندارند (پدر، مادر، برادر کوچیکه مادر، تاته و…) پس گیج نخواهید شد.

در بخشی از داستان می­شنویم:

 سالی یک­صد نفر سیاه پوست لینچ می­شدند. یک­صد نفر کارگر معدن زنده زنده می­سوختند. یک­صد بچه شل و پل می­شدند. انگار این چیزها سهمیه­بندی شده بود. مرگ بر اثر گرسنگی هم سهمیه داشت. تراست­های نفت و تراست­های بانک و تراست­های گوشت و تراست­های آهن روبه­راه بود. احترام گذاشتن به مردم فقیر مد روز بود. در قصرهای نیویورک و شیکاگو مهمانی فقر می­دادند. مهمان­ها با لباس ژنده می­آمدند و توی بشقاب حلبی شام می­خوردند و از پارچ­های لب پریده شراب می­نوشیدند. تالارهای رقص را مانند معدن ذغال با تیر و خرپا و خط آهن و چراغ معدن آرایش می­کردند.