به هشتاد-نود  سال پیش در تهران قدیم برمی­گردیم، زمانی که به افرادی که با عتیقه سروکار داشتند لقب «آنتیکچی» می­دادند و یکی از این آن­ها «سنجرخان آنتیکچی» است که با همه خساستش، برای خانواده خود تمام و کمال خرج می­کند و زندگی مرفهی دارد.

روزی سنجرخان متوجه یک برجستگی روی قوزک پایش می­شود و درد و ناله‌اش خانواده را به فکر چاره می‌اندازد. پسرها به دلیل خساست یک طبیب علفی می‌آورند تا بلکه پدرشان درمان شود. حکیم با دیدن پای سنجرخان می­گوید او آماس آورده، ولی هر داروی گیاهی که تجویز می­کند یا در تهران نیست یا برای گلودرد و سردرد است. نهایتا قصد می‌کند ضمادی سوزنده روی آماس بگذارد و سپس نیشتر بزند، بلکه افاقه کند. اما حال سنجرخان بدتر می­شود و همه از دست حکیم کلافه‌اند؛ به هرحال پول سیاهی به او می‌دهند و جوابش می‌کنند، ولی از حرف‌های او درمی‌یابند که بهتر است خورد و خوراک او را درست کنند.

قرار می شود طباخی مجرب به خانه بیاورند. طباخ با دو نفر دیگر، یکی چلوپز و دیگر آب دست‌گردان شروع به کار می کنند و خلاصه بوی اشتهاآوری خانه را برمی‌دارد، ولی طباخ‌باشی که همیشه در مجلس پرخرج و اعیانی بوده بی‌توجه به بیماری سنجرخان، به جای غذاهای مفید به طبخ غذاهای چرب و مجلسی مشغول می­شود. طباخ‌باشی خرج‌تراشی می‌کند و مدام از وردست‌هاش کار می­کشد و آن‌قدر به سنجرخان غذا می‌خورانند که او به حال خفگی می­افتد.

پسرهای سنجرخان که وضعیت را می‌بینند، طباخ‌باشی چاق و خوش اشتها و وردست‌هایش را جواب می کنند. ولی طباخ‌باشی بیماری سنجرخان را «تبخال» تشخیص داده بود.