«زندگی من» اثر «آنتون چخوف»، روایت‌گر دگرگونی شدید وضع اجتماعی روسیه پس از قتل آلکساندر دوم است که دنیایی از تلخی و کدورت و سیاهی را به نمایش می‌گذارد.

در این مجموعه سه داستان کوتاه گنجانده شده است؛ «زندگی من»، «پدر» و «در راه سفر» که در سه داستان این مجموعه نویسنده به واکاوی مشکلات شخصی، اجتماعی و سیاسی می‌پردازد و بخشی از تاریخ را روایت می‌کند. راوی داستان «پدر» سوم شخص است و زندگی مردی را به تصویر می‌کشد که جز فرزندانش هیچ دارایی دیگری در دنیا ندارد. داستان درون­مایه‌ای طنز دارد. مشکلاتی که پدر در زندگی خود و فرزندانش به وجود می‌آورد و عکس‌العمل فرزندانش نسبت به رفتار او، محور اصلی روایت نویسنده را شکل می‌دهند. چخوف در میان توصیفاتی که از رفتار شخصیت‌های داستانی دارد به نقد تفاوت ظاهر و باطن انسان‌ها می‌پردازد و برخی صفات انسانی را نکوهش می‌کند.

داستان «زندگی من»  درباره‌ مرد بیست و پنج ساله‌ و پرشوری به نام «میخائیل» است که سودای نوشتن در سر دارد، برخلاف خانواده اشرافی‌اش، از کارهای تن­پرورانه بیزار است. دهمین اداره‌ای که پدرش او را به کار در آن واداشته است را نمی­تواند تحمل کند و عطایش را به لقایش می­بخشد. او خانه را ترک می­کند و مدتی به کار بدنی و پس از آن کارگری در راه آهن و تلگرافخانه روی می­آورد. سرانجام پس از آشنایی با «ماریان» و ازدواج با او و فرار از زادگاهش، این امکان را فراهم می­بیند که به نوشتن – که آرزوی همیشگی‌اش بوده- مشغول شود. او در این راه با سختی‌هایی مواجه می­شود.

داستان «زندگی من» که از قوی‌ترین داستان‌های آنتوان چخوف به شمار می‌آید، مربوط به سال‌هایی است که پس از قتل الکساندر دوم، ‌دگرگونی شدیدی در وضع اجتماعی روسیه پدید آمد و فقر و تیره‌روزی همه‌جا را فراگرفت. چخوف در این داستان که حاکی از احساس تلخ و بدبینی و البته همراه با امید به آینده است، ترسیم‌کننده این فقر و تیره‌روزی است. آنتوان چخوف در «زندگی من» با حفظ درونمایه طنز داستان، در میان توصیفاتی که از رفتار شخصیت‌ها دارد به نقد تفاوت ظاهر و باطن انسان‌ها می‌پردازد و برخی صفات انسانی را نکوهش می‌کند.