«خاک آشنا» داستان­های به هم پیوسته­ای دارد که فضای بیشتر آن­ها در تهران قدیم و در محله درخونگاه،   -زادگاه- نویسنده ما، می­گذرد. ماجراهای تلخ، شیرین و آموزنده­ای که گویا هرگز رنگ کهنگی نمی­گیرند.

وجه مشترک همه شخصیت­های داستان خاک آشنا پایبندی به آداب و رسوم سنتی و روحیه جوانمردی است. در داستان­های این مجموعه حسی نوستالژیک وجود دارد که برای بیشتر شهروندان تهرانی، به­خصوص  آن­ها که سن و تجربه بیشتری دارند، قابل درک است. ماجراهای هر قسمت طوری در کنار هم قرار    گرفته­اند که گویی از نهانگاه حسرت­های نویسنده سرریز و ثبت شده است. فصیح درد از دست دادن این سنت­های اخلاقی و اجتماعی را به زیبایی و باشکوه توصیف و روایت کرده است. شخصیت «حسن آقای نمک فروش» که عاشق حافظ شیرازی است و دلش می­خواهد روزی شاعر شود، شخصیت «مسعود عمید» که جوانمرد محله درخونگاه است و به همه کمک می­کند، شخصیت «ناصر تجدد» دوست نویسنده کتاب که گویی خود نویسنده است و دلش می­خواهد برای ادامه تحصیل ایران را ترک کند اما در عین حال قلب و دلش برای ایران می­تپد، نمونه­هایی از چندین شخصیت ایرانی­ترین نویسنده معاصر ایرانی -اسماعیل فصیح- است که محکم، درست و به جا خلق و پردازش شده­اند.