قصه «حسین کُردِ شَبِستَری» قصه‌ای عامیانه به زبان فارسی است که حکایت‌هایی از قهرمانی عیاران را نشان می‌دهد. در این داستان جنگ‌های افسانه‌آمیزی میان پهلوانان حق و باطل اتفاق می‌افتد.

«حسین کُرد شبستری» یکی از پهلوانان ایران است که در آغاز مهتر و شاگرد پهلوان «مسیح تکمه‌بند تبریزی» بوده و پس از اختلاف با همسر مسیح، تبریز را ترک می‌کند و در اصفهان به جمع پهلوانان «شاه عباس» می‌پیوندد. جایگاه او در میان پهلوانان شاه عباس همچون جایگاه «رستم» در جمع پهلوانان «شاهنامه» است. او سرآمد پهلوانان و همچون رستم ملقب به «تهمتن» است.

زمانی که حسین کُرد مالیات هفت‌ساله ایران را از پادشاه هند گرفت و به دربار شاه آورد، شاه عباس به او خلعت فراوان داد و از آن پس، حسین کُرد از نزدیکان شاه شد.

پهلوانان داستان به سرپرستی «سید میرباقر آجرپز» در خدمت شاه عباس به سرمی‌برند و با دشمنان شاه که بیشتر «ترکان عثمانی» و «اُزبک» هستند، مبارزه می‌کنند.

قصه حسین کُرد سال‌ها یکی از قصه‌های محبوب مردم ایران بود و در قهوه‌خانه‌ها و گذرگاه‌ها نقل می‌شد. در این قصه می‌توان گنجینه‌ای ارزشمند از ویژگی‌های زبانی، فرهنگی و اجتماعی مردم ایران در زمان روایت داستان را یافت.

قصه حسین کُرد شبستری داستانی بسیار بلند است؛ درحدی که معمولا به صورت کنایه از پُرگویی افراد استفاده می‌شود. به این گونه که مردم، ماجرا یا شرح‌های طولانی را به «قصه حسین کرد شبستری» تشبیه می‌کنند.