روز دهم محرم بود. لحظات پر تب‌وتابی بود و همه در کربلا تشنه بودند. امام حسین(ع) رو به برادرش عباس(ع) کرد و گفت به نزدیک فرات برود و برای بچه ها آب بیاورد.

عباس(ع) سراپا گوش بود و با مشکی در دست به سمت فرات به راه افتاد. در راه همه حواسش به اهل خیمه بود و سعی داشت هرچه زودتر خود را به کودکان برساند. به فرات رسید. دست برد تا کمی آب بنوشد، اما با یادآوری تشنگی کودکان، نتوانست. پس مشک را پر کرد و به سوی خیمه به راه افتاد؛ اما هنوز کمی دور نشده بود که …