«کمال‌‌‌الدّین» برای بردنِ حافظ به دربار، دست به دسیسه می‌‌‌زند. اما خود به دام می‌‌افتد و جهانی را که ساخته است، زیروزبر می‌‌شود.

شرط «کمال‌‌‌الدین» (به عنوان دیوان‌‌دارِ پیرحسین چوپان) برای کارکردن در دربار، بازگردندان حافظ به درباری است که چوپان با حمله به شیراز و برکناری «جلال‌‌الدین مسعود» ساخته است.

او سرگشته از عشق نافرجام دختری -که علاوه بر او پسر حاکم ری هم خواستگارش بود-، از ری گریخت تا به شیراز برود و در منصب و کسوتی درآید تا مرهمی باشد بر زخم دلش. حال، به‌‌سببِ خط خوشش، قرار است در دیوان مشغول به کار شود.

کمال‌‌الدین قصد ندارد به‌‌هیچ‌‌‌وجه شغلِ پیشنهادشده را از دست بدهد، از این‌‌رو با دسیسه به حافظ نزدیک می‌‌‌شود. او به‌‌دروغ خود را فردی در جست‌‌وجوی حکمت معرفی می‌‌‌کند تا با حافظ طرحِ دوستی بریزد و بر تصمیم او اثر بگذارد. اما این اوست که در کنار حافظ درمی‌‌یابد که هیچ‌‌چیز در جهان ارزش عشق را نداشته و ندارد. پس به‌‌‌دنبالِ سرنوشتی دیگر، جز آنچه خود برای خویش رقم زده بود، می‌‌رود…