پس از مرگ جان‌سوز میرزا تقی‌خان امیرکبیر، یاران کم‌شمار اما وفادارش، در هر سو به سوگ نشستند.
«مهدی قلی‌خان»، که همسایه «ممیزالملک» بود، با تلاش «رخساره»، همسر ممیزالملک موفق به دیدار او شد تا هم ممیزالملک را تسلی دهد و هم از او بخواهد برای حفظ آنچه از امیرکبیر مانده تلاش کند.
مهدی قلی‌خان از ممیز خواست تا به دیدار «سلیمان خان»، که یکی از وفاداران میرزا تقی خان بود، برود.
آنان در این دیدار به خاطرات گذشته گریزی زدند. به زمان اولین دیدار ممیز با امیر کبیر، زمانی که امیرکبیر او را طی حکمی برای وصول مالیات و خراج به سیستان گسیل می‌کند تا از «شیخ سعید»، یکی از تیول‌داران سیستان و بلوچستان خراج بگیرد.
«میرزا محمد تقی‌خان فراهانی»، مشهور به امیرکبیر، یکی از صدراعظم‌های ایران در زمان ناصرالدین‌شاه قاجار بود. امیرکبیر همسر «عزت‌الدوله»، خواهر ناصرالدین‌شاه قاجار، پدر «تاج‌الملوک» همسر مظفرالدین‌شاه قاجار و پدربزرگ «محمدعلی‌شاه»، ششمین پادشاه از دودمان قاجار بود.
اصلاحات امیرکبیر اندکی پس از رسیدن وی به صدارت آغاز گشت و تا پایان صدارت کوتاه او دنبال شد. مدت صدارت امیر کبیر سی و نه ماه (سه سال و سه ماه) بود. وی بنیان‌گذار دارُالفُنون بود. این مدرسه برای آموزش دانش و فناوری‌های نو به فرمان او در تهران پایه‌گذاری شد. هم‌چنین انتشار روزنامه‌ وقایع اتفاقیه از جمله کارهای وی به‌شمار می‌آید. امیرکبیر پس از این که با دسیسه‌ی اطرافیان شاه از جایگاه خود برکنار و به کاشان تبعید شد، در حمام فین به دستور ناصرالدین‌شاه به قتل رسید. پیکر وی در شهر کربلا به خاک سپرده شده‌است.