در زمان‌های قدیم در سرزمین پهناور هندوستان پادشاهی به نام «فور هندی» بر مردم حکومت می‌کرد که همه‌ نشانه‌های یک شاه را داشت؛ به‌اضافه‌ یک ویژگی که «نادانیِ او» بود.
وزیرِ شاه در اثر زیاده‌روی در خوش‌گذرانی مُرد. برهمنان که دوروبرِ شاه می‌گشتند و از راه چاپلوسی وزیر به نان‌ونوایی رسیده بودند، با شنیدن خبر مرگ وزیر حسابی پریشان شدند و نزد شاه رفتند و خبر مرگ وزیر را به او دادند. شاه بلافاصله وزیر دیگری برای خود انتخاب کرد، که برعکس وزیر قبلی، مردی دانا و خیراندیش بود.