شبی درِ خانه‌ «میرعلی» به صدا درمی‌آید و شخصی مشکوک وارد خانه می‌شود.
در سال ۱۲۱۱ هجری میرعلی، پسر یازده ساله‌‌ «سید قوام‌‌الدین مرعشی»، (که همان سال در مکتب «حکیم عبدالله» انواع دروس را می‌آموخت و نیز از سر فراست به طبابت او هم نظر داشت) درپیِ پناهنده‌شدن مردی زخمی به خانه‌شان، دقت و تبحر خود را در درمان جراحتی مهلک به پدر نشان می‌دهد.
سال‌ها بعد، در گرماگرم جنگ اول میان ایران و روس، میرعلی به اصفهان می‌رود تا نزد «میرزا حسن خان شیروانی» درس طب بیاموزد. کمی بعد دختر حکیم شیروانی، «آذردخت»، را به همسری می‌گیرد. او برای درمان مجروحان به میدان جنگ فراخوانده می‌شود. پس از مدتی نامه‌ای از همسرش به دستش می‌رسد. در نامه نوشته شده که پدر آذر بیمار است و حال همه‌‌ اهل خانه به افسردگی می‌گذرد.
میرعلی به اصفهان برمی‌گردد و متوجه می‌شود حکیم شیروانی از دنیا رفته است. نزد والی می‌رود و با اجازه‌‌ او خود را از بازگشت به جبهه‌ معاف می‌کند.
میرعلی و آذر به خانه پدری‌شان در تهران می‌روند. میرعلی جایی را به‌عنوان مطب برای خود در نظر می‌گیرد و به درمان بیماران می‌پردازد.
روزی مأموری از دارالحکومه‌ فتحعلی‌شاه به مطب او می‌رود و از او می‌خواهد که برای معالجه‌ یکی از بزرگان به دربار برود…