پس از واقعه جانگداز عاشورا، در سال ۶۱ هجری، اولین گزارش‌ها را همان شاهدان عینی واقعه، یعنی خانواده امام حسین(ع)، به‌‌ویژه زینب کبری(س) و حضرت سجاد(ع)، به تاریخ ارائه کردند؛ بعدها این گزارش‌ها، به ویژه از دو روز پایانی وقوف در صحرای نینوا، مقتل خوانده شد؛ گزارش‌هایی بدون غلو، مستند به مشاهده‌ها و مبتنی بر واقعیت و عقلانیت؛ بدون آن‌که احساسات و عواطف خارجی به آن افزوده شود، به خودی خود مظلومیت، شهامت و حماسه و عرفان واقعه عاشورا را نشان می‌دهد.
بخشی از متن مقتل امام حسین (ع) :
حسین بن على -علیه السلام- نزدیک غروب تاسوعا و پس از آن‌که از طرف دشمن مهلت داده شد (و یا پس از نماز مغرب) در میان افراد بنى هاشم و یاران خویش قرار گرفت، این خطابه را ایراد کرد:
خدا را به بهترین وجه ستایش کرده و در شداید و آسایش و رنج و رفاه مقابل نعمت‌هایش سپاسگزارم. خدایا! تو را مى‌ستایم که بر ما خاندان، با نبوت، کرامت بخشیدى و قرآن را به ما آموختى و به دین و آیین¬مان آشنا ساختى و بر ما گوش (حق شنو) و چشم (حق‌بین) و قلب (روشن) عطا فرمودى و از گروه مشرک و خدانشناس قرار ندادى.
اما بعد: من اصحاب و یارانى بهتر از یاران خود ندیده‌ام و اهل‌بیت و خاندانى باوفاتر و صدیق‌تر از اهل بیت خود سراغ ندارم. خداوند به همه‌ شما جزاى خیر دهد.
آن¬گاه فرمود: جدّم- رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله و سلّم- خبر داده بود که من به عراق فراخوانده مى‌شوم و در محلى به نام «عمورا» و یا «کربلا» فرود آمده و در همان‌جا به شهادت مى‌رسم. و اینک وقت این شهادت رسیده است؛ به اعتقاد من همین فردا، دشمن جنگ خود را با ما آغاز خواهد کرد و حالا شما آزاد هستید و من بیعت خود را از شما برداشتم و به همه شما اجازه مى‌دهم که از این سیاهى شب استفاده کنید و هریک از شما به سوى آبادى و شهر خویش حرکت کند و جان خود را از مرگ نجات بخشد؛ زیرا این مردم فقط در تعقیب من هستند و اگر بر من دست بیابند، با دیگران کارى نخواهند داشت، خداوند به همه شما جزاى خیر و پاداش نیک عنایت کند…

کتاب صوتی آه، در دو جلد، مصیبت‌های واقعه جانگداز کربلا و مقتل امام حسین (ع ) را روایت می‌کند.