«رازو»، روﺑﺎه ﺟﻮان، ﭘﺎیﻛﻮﺑﺎن در دﺷﺖ ﻣﻰدوﻳﺪ. دﻳﮕﺮ اﺣﺴﺎس ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﭼﻬﺎر ﻣﻮش را ﺧﻮرده و ﺳﻴﺮ ﺑﻮد.
روباه که حسابی خورده بود، ﺑﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﻰ ﻛﻪ ﻛﻤﻰ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﺑﻪ او ﻫﻮﻳﺠﻰ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻟﺬت ﻣﻰﺧﻮرد، ﻧﮕﺎه ﻫﻢ ﻧﻜﺮد. ﻧﺎﮔﻬﺎن اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﺻﺪاى ﭘﺎﻳﻰ ﮔﻮش داد ﻛﻪ آرام‌آرام ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻰﺷﺪ. ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ دﺳﺖ ﭘﻮزه‌اش را ﻛﻤﻰ ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮد، ﺑﻌﺪ ﮔﻮش ﺑﻪ ﺻﺪا ﺳﭙﺮد و ﺧﻮب ﻧﮕﺎه ﻛﺮد. ﻣﻮﺷﻲ را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮشﺣﺎل و ﺑﻰﺧﻴﺎل ﺗﻜﺎن ﻣﻰداد و ﻣﻰآﻣﺪ. وﻟﻰ اﻳﻦ ﻣﻮش ﺑﺎ ﻣﻮشﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﻓﺮق داﺷﺖ. او ﺷﺎد ﻣﻰآﻣﺪ و ﮔﺮدوﻳﻰ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻗﻞ ﻣﻰداد.
رازو از رﻓﺘﻦ دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﻣﻮش ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮد. ﻣﻮش آﻣﺪ و ﺑﻰآﻧﻜﻪ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ رازو ﺑﻴﻨﺪازد، ﮔﺮدو را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻗﻞ داد. رازو ﻧﻴﻢﻗﺪﻣﻰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﭘﺎﻳﺶ را ﺳﺪ راه ﮔﺮدو ﻗﺮار داد. ﻣﻮش اﻳﺴﺘﺎد و ﻧﮕﺎه ﺗﻨﺪى ﺑﻪ رازو اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: «ﺑﺮو ﻛﻨﺎر روﺑﺎه ﻣﺰاﺣﻢ! ﮔﺮدوى ﻣﻦ را ﻧﺪﻳﺪى؟»
رازو ﻛﻪ از ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻮش ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮده ﺑﻮد، ﮔﻮشﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻜﺎن داد و ﮔﻔﺖ: «ﺧﻮب ﻧﺸﻨﻴﺪم ﭼﻰ ﮔﻔﺘﻰ. دوﺑﺎره ﺑﮕﻮ.»
موش ﻛﻪ ﺑﺮاى رﻓﺘﻦ ﺧﻴﻠﻰ ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺖ، ﮔﻔﺖ: «ﻣﺜﻞ آﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﻨﻴﺪى ﻣﻦ ﭼﻰ ﮔﻔﺘﻢ! ﺑﺮو ﻛﻨﺎر روﺑﺎه ﻣﺰاﺣﻢ
از ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻰ؟»
– حیف که امروز ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻮش ﺧﻮردم و ﺳﻴﺮم وﮔﺮﻧﻪ الان ﺑﻪ‌ﺟﺎى آﻧﻜﻪ ﺗﻮى دﺷﺖ ﮔﺮدوﺑﺎزى ﻛﻨﻰ، ﺗﻮ ﺷﻜﻢ ﻣﻦ ﺑﻮدى!
ـ اﮔﺮ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻫﻢ ﺑﻮدى، ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻰ ﻣﻦ را ﺑﺨﻮرى. ﻣﻦ از آن ﻣﻮشﻫﺎﻳﻰ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﺎل ﻣﻰﻛﻨﻰ. ﺣﺮﻓﻢ را ﻗﺒﻮل ﻧﺪارى، ﺑﺮو از «روﭘﻴﺮ» و «روﺑﻴﭻ» ﺑﭙﺮس!
رازو ﺗﺎ اﺳﻢ روﭘﻴﺮ و روﺑﻴﭻ را ﺷﻨﻴﺪ، ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺟﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: «ﺗﻮ روﭘﻴﺮ و روﺑﻴﭻ را از ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻰ؟» ﻣﻮش دمِ درازش را ﺗﻜﺎن داد و ﮔﻔﺖ: «روﭘﻴﺮ و روﺑﻴﭻ ﻣﻦ را ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻨﺪ! آنها را دﻳﺪى، ﺑﮕﻮ ﻛﻪ «ﻣﻮﺷﻮ» اﻳﻦ ﻃﺮفﻫﺎ ﺑﻮد. ﻓﻘﻂ ﺧﻴﻠﻰ آرام ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺗﺮس ﺗﻮى دل آنﻫﺎ ﻧﺮﻳﺰد!»