«سهراب سپهری» از نام‌آوران ادب و هنر معاصر ایران است. او را «شاعر طبیعت» نیز لقب داده‌اند. سال‌های کودکی سپهری در کاشان سپری شد. پدر و مادرش هر دو اهل هنر بودند. سپهری دهه اول و دوم زندگی خود را با علم و هنر به‌سر آورد. دهه سوم زندگی‌اش را به تجربه‌اندوزی و سفر و دهه چهارم را بیشتر در سفرهای دراز گذراند. در این دوره بود که بارها و بارها به‌: ژاپن‌، فرانسه‌، ایتالیا، هندوستان‌، آمریکا و بسیاری دیگر از کشورهای شرق و غرب سفر کرد.
زبان شعری سهراب در برخی اشعارش ساده و بی‌آلایش و در برخی دیگر آمیخته با مضامین و مفاهیم عرفانی و فلسفی و همراه با نمادهایی است که محصول سفرها و آشنایی او با آیین‌های «بودایی»، «برهمایی»، اندیشه‌های «کریشنا مورتی»، عارف معروف معاصر هندی و نیز اندیشه عارفان بزرگ ایرانی و اسلامی است. جز این، سهراب با ادبیات اروپایی نیز آشنایی داشت و ترجمه‌هایی چند نیز از او باقی مانده است.
زندگی سهراب سپهری، پس از پنجاه و دو سال در اردیبهشت ۱۳۵۹ با بیماری سرطان به پایان رسید.
در این میان آشنایی و دوستی سهراب با ستون‌های بزرگ ادب فارسی و بیش‌ از همه «نیما یوشیج» و «فروغ فرخزاد» نشان‌ دهنده کشش و ذوق ادبیِ اوست‌. سپهری با همه بزرگان شعری دوران خود دوستی داشت‌ و درعین‌ حال استقلال خود را حفظ می‌کرد. در هیچ‌یک از صفحه‌های زندگی او نمونه‌ای از تنش و بحران مشهود نیست. راه سپهری راه هنر است و در این راه سکوت را بر هر چیزی ترجیح می‌دهد.
بهترین شاهد این ادعا، انتشار آرام و تدریجی آثارش است‌. سپهری آثار خود را در فضایی آرام و در ساکن‌ترین و بی‌جنجال‌ترین بخش‌های دهه سی و چهل به چاپ رساند و پس از سال ۱۳۴۵ تا مدت‌های مدیدی شعر نگفت‌. او از نزدیک، تحولات سیاسی و اجتماعی سال‌های زندگی‌اش را به چشم خود دیده است و شاید یکی از دلایل انزواطلبی سپهری، در پیچ‌وخم نوسان‌های تاریخی زمانه‌اش نهفته باشد.
انتشار دو شعر بلند «صدای پای آب» و «مسافر» و نیز مجموعه‌ شعر «حجم سبز» از افتخارات این شاعر بلندآوازه است.