گروهی از میهن‌پرستان چین در ۲۱ مارس ۱۹۲۷، برای سرنگونی شانگهای، دست به شورش و عملیات انتحاری زدند.
«چن» یک قاچاقچی را با چاقو می‌زند تا «کیو» و «کاتو» بتوانند به شورشیان جنگ‌افزار برسانند. فردای همان روز، شورش با پشتیبانی مردم پیروز می‌شود.
از سوی دیگر، سرمایه‌داری به نام «فرال» بازرگانان را به پشتیبانی از ارتشبد «چیانگ کای‌شک» در یورش و گرفتن شهر برمی‌انگیزد. در پایان داستان، کیو و کاتو و برخی از هم‌رزمانش به زندان می‌افتند.
«سرنوشت بشر»، ماجرایِ انسان‌هایی‌ است که برای به دست آوردن آزادی و حق حیات انسانی، چاره‌ای پیش پای‌‌‌‌‌‌شان نیست جز مرگ. باید خود را به کشتن بدهند تا از دست «قدرت»ها رها شوند و دست‌ِکم به آزادی پس از مرگ برسند.
داستان بیان‌گرِ رویارویی حقیقت است با واقعیت؛ حقیقت این است که تو زنده‌ای و زندگی می‌کنی و می‌خواهی از هر آنچه هست و نیست، بهره و لذت ببری؛ اما واقعیت این است که در روزگار و سرزمین و جامعه‌ای گند و نکبت و رو به تباهی، پا به زندگی گذاشته‌ای و ناچار، باید از همه چیز چشم بپوشی، حتی از زندگی.
سرنوشت بشر سرنوشت جوانانی‌ است که با هزار امید و آرزو، شب‌وروز تلاش و کار کرده‌اند و درس خوانده‌اند و روح و جسم خود را پرورش داده‌اند تا در آینده‌ای رویایی که برای خود ترسیم کرده‌اند، کام دل‌شان را از زندگی بگیرند؛ اما دریغ که «سرنوشت» همان نیست که آن‌‌‌‌‌‌ها می‌خواهند. سرنوشت می‌خواهد آن‌‌‌‌‌‌ها آماده شوند، تلاش کنند، عرق بریزند؛ اما نه برای زندگی، بلکه برای مردن؛ مردن به بهای زندگی.