راوی داستان این‌گونه بیان می‌کند:
امروز دوباره اون پسر رو دیدم. پسربچه واکسی که یک‌سال پیش درست همین‌جا دیده بودمش. به یاد فلسطین ده سال پیش افتادم و این‌‌‌‌‌‌که منم همین‌جا، همین کارو انجام می‌دادم.
رفتم جلو و مثل یه مشتری پامو بالا گذاشتم. ازین‌‌‌‌‌‌که گفت کفش ارزونی داری، اصلا احساس بدی نداشتم. شروع به صحبت کردیم. گفت یازده ساله که در اقامتگاه با مادرم زندگی می‌کنم و گفت که مدرسه میره. برای پرداخت دست‌مزدش هیجان زیادی داشتم و این‌‌‌‌‌‌که بیشتر از دست‌مزدش پول بدم یا… به یاد اون روزای خودم افتادم که وقتی کسی پول بیشتری بهم می‌‌‌‌‌‌داد، احساس حقارت می‌کردم.
روابط من و محمد به این دیدار ختم نشد. روزها بعد وقتی معلم اقامتگاه شدم، سر کلاس من بود. دلم می‌خواست اون هم به روی خودش نیاره که قبلا منو دیده. خیلی زود فهمیدم همه‌شون شبیه حمید هستن و گرفتاری‌های زیادی دارن.
مدتی گذشت و بیشتر با هم آشنا شدیم. حمید خیلی باهوش بود، ولی خیلی کوشا نبود. وقتی علتش رو پرسیدم، گفت که مجبوره تا دیروقت کار کنه و نمی‌تونه تلاش بیشتری بکنه. تصمیم گرفتم کمکش کنم.