مادربزرگ با ناراحتی گفت: «الان یه هفته ست که به شهر رفتن. اگه بلایی سرشون اومده باشه، من با این بچه‌ها چی کار کنم؟»
خانمای همسایه مدام سرمای هوا رو بهونه می‌کردن و به مادربزرگ دلداری می‌دادن. مرضیه که هفت یا هشت ساله و از همه بزرگ‌تر بود، خیلی ناراحت بود. ماجرا از این قرار بود که مادر مریض شده و بابا با تراکتور او رو به شهر برده بود؛ بعد از یه هفته، هنوز ازشون خبری نبود.
خاله سکینه تو خونه‌ اونا مونده بود تا مادربزرگ و بچه‌ها تنها نباشن. مرضیه هم مجبور بود از بچه‌ها خاله سکینه مراقبت کنه و به همین خاطر، به مدرسه نرفته بود.
یه روز وقتی همه خواب بودن، مرضیه تصمیم گرفت به شهر بره و دنبال پدر و مادرش بگرده تا بلکه خبری ازشون بگیره.