باغبانی خوش سلیقه باغی سبز و خرم داشت. او بسیار پر انرژی بود و برای همین دوستانش به او «پیر زنده دل» می‌‌‌‌‌‌‌گفتند.
پیر زنده دل در باغش گل سرخی داشت که خیلی دوستش داشت. با خود می‌‌‌‌‌‌‌گفت: بلبل‌‌‌‌‌‌‌ها حق دارند که این قدر عاشق گل هستند.
یک روز صبح که باغبان در باغ قدم می‌‌‌‌‌‌‌زد دید که بلبلی روی شاخه گل سرخ نشسته و سرش را در گلبرگ‌‌‌‌‌‌‌ها گل فرو کرده بود و از همنشینی گل خوشحال بود اما گلبرگ‌‌‌‌‌‌‌های گل پرپر می‌‌‌‌‌‌‌شدند.
فردا هم همین طور گذشت. باغبان از دیدن این صحنه بسیار غمگین شد…