پیرمرد دهقان قوم و خویشی نداشت و تنها زندگی می‌‌‌‌‌‌‌کرد. چون پیرمرد دهقان بی چیز و فقیر بود کسی با او دوست نمی‌‌‌‌‌‌‌شد. او تلاش بسیار کرد و صاحب باغ بزرگی شد. حالا مردم دوست داشتند با او دوست شوند. اما او دیگر با آن‌‌‌‌‌‌‌ها توجه نمی‌‌‌‌‌‌‌کرد.
روزی پیرمرد از تنهایی خسته شده بود. از باغ بیرون رفت تا همنوعی ببیند و دلش باز شود.
در راه خرسی را دید که تنها و بی کس بود …