«علی اسماعیل» یا در زبان محلی «علی سومایل» بر اثر فشار کنسول انگلیس و نوکرانش ناگزیر تصمیم می‌گیرد تا کشتی حامل کالای کنسول و یارانش را به آب‌های کم عمق بکشاند و غرق کند تا به این ترتیب بتواند تمامی بار کشتی را بین مردم تقسیم کند.
«علی سومایل» مرد گوشه‌گیر و دلبسته به زادبوم خودش که از یک سو زیر فشار کنسول انگلیس قرار داشت و از طرف دیگر، خان‌ها و عُمال داخلی کنسول چون «شیخ حاتم» عرصه را بر او تنگ کرده بودند، در برابر مشکل خشکسالی و قحطی مصنوعی که کنسول آن را به وجود آورده بود نیز قرار گرفته بود. به همین خاطر خود را ناگزیر دید که یک کشتی حامل کالای کنسول و یارانش را به آب‌های کم عمق بکشاند و غرق کند تا به این ترتیب بتواند بار کشتی را بین مردم تقسیم کند.
در همین زمان که درباره نگه داشتن ملوانان و نگهبانان کشتی به عنوان گروگان مردد بود، به وجود برادرزاده کنسول در بین ملوانان پی برد و تصمیم گرفت تنها او را در اسارت نگه دارد، تا شاید بتواند در قبال آزادی او، آزادی بعضی از تاجران و مردان تبعیدی بوشهر را که به هند فرستاده شده بودند، به دست آورد. او می‌دانست که کنسول در برابر غرق شدن کشتی و دستگیری برادرزاده‌اش خاموش نخواهد نشست. ولی علی سومایل مرد توکل به معنای واقعی بود. او همیشه مهاجم بود.