وقتی که سحرگاه بانگ مؤذن فضا را پر می‌‌‌‌‌‌‌‌کرد، «عبدالعاطی زنبیل و جارویش را بر می داشت، به دسته جارو مثل عصا تکیه می کرد و از خانه بیرون می‌‌‌‌‌‌‌‌آکد.
با آن‌‌‌‌‌‌‌‌که عبدالعاطی، از یک سال پیش، رفتگر محله ما شده بود، ولی من هیچ چیز درباره او نمی-دانستم، اما اذان گوی مسجدی که نزدیک خانه ما بود، او را خوب می‌شناخت؛ شاید اهل یک ده بودند؛ در هر حال دو دوست قدیمی بودند.