«لمعات»، اثری فارسی در عرفان نظری، از «شیخ فخرالدین ابراهیم همدانی»، متخلص به «عراقی» است.
با این‌‌‌‌‌‌‌‌‌که عراقی این کتاب را لمعات نامیده، در بعضی از نسخه‌های خطی نام‌های دیگری برای آن ذکر شده است؛ از جمله: «لمعات انوار»، «اللمعات القدسیة فی العشق» و «لمعات العشاق».
بنابر گزارش جامی، چون این کتاب مشتمل بر لمعه‌ای (بارقه‌ای، پرتوی) از حقایق (عرفانی) بوده، عراقی آن را «لمعات» نامیده است.
گفته‌اند که عراقی لمعات را هر روز، در اثنای یادگیریِ «فصوص الحکم» نزد «صدرالدین قونیوی»، می‌نوشت و‌ چون کار نوشتن آن در بیست و هشت لمعه به پایان رسید -مانند فصوص که در بیست و هشت فص بود-، لمعات را به قونیوی نشان داد؛ او نیز در تأیید و تمجید آن، لمعات را «لُبّ فصوص» خواند. بنابراین، احتمالاً عراقی تألیف این کتاب را در قونیه و پیش از وفات صدرالدّین، یعنی ۶۷۳ هجری قمری به پایان رساند. «دولتشاه سمرقندی» نیز نوشته که عراقی آن را در کرمان، در خانقاه «اوحدالدّین کرمانی»، تألیف کرده است.
سبک نگارش لمعات، موجز، ساده، فصیح و آمیخته با سجع و اشعار فارسی و عربی و آیات و احادیث و سخنان عُرفاست.
موضوع لمعات، بنابر مقدمه‌ مؤلف، در بیان مراتب عشق و مطابق با شیوه‌ «سوانح» اثر «احمدِ غزالی» است. عراقی در این کتاب درباره‌ عاشق و معشوق و عشق سخن گفته و در هر لمعه‌ای نیز شیوه‌های گوناگون ارتباط عاشق و معشوق را بیان کرده است.
در لمعات، مراد وی از عاشق، خلق و از معشوق، حق است و «حُبّ» و «عشق» سریان فیض حق و وجود منبسط را در موجودات بیان می‌دارد. البته رابطه‌ حق و خلق به‌معنایِ وجود دو چیز یا دو موجود نیست؛ بلکه به زعم عراقی، حق خود را در آیینه‌ عاشقی و معشوقی بر خود عرضه می‌کند و حُسن خود را بر خود جلوه می‌دهد و از این رو، یک مشهود بیش نیست. بدین ترتیب، سرتاسر لمعات تبیینی شاعرانه برای اثبات وحدت وجود «ابن‌عربی» است.
وی از تجلیات حق در موجودات به دگرگونی‌های درون عاشق براثر نگاه، سخن، عشوه و ناز معشوق تعبیر می‌کند. بنابراین، درواقع، عراقی برای رفع ابهام از مطالب غامض و مبهم فصوص، به‌جای استفاده از اصطلاحات ابن عربی مانند: احدیت، واحدیت، حضرات، تجلی و غیره، درباره‌ ارتباط حق و مخلوقات از شیوه‌ احمد غزالی، یعنی آوردن تعبیرات شاعرانه‌ای همچون عشق و عاشق و معشوق، کرشمه، ناز و نیاز، استفاده کرده ‌است.
لمعات خیلی زود نه تنها در میان عارفان و صوفیان، بلکه در میان برخی از امیران و شاهان، به‌ویژه در سلسله‌ شاهان گورکانی هند، ازجمله «داراشکوه»، مقبول و محبوب شد.
این کتاب در کنار «فصوص» و «فتوحات مکیه» و «قصاید ابن ‌فارض» و شروح آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، از قرن هفتم به بعد در شمار کتاب‌های درسی عرفانی نیز درآمده است.