دکتر «فربود شکوهی»، با نام هنری یا تخلص «میرزا جلوه گیلانی»، در سال ۱۳۴۸ خورشیدی در شهرستان آستانه اشرفیه در استان گیلان، پای به گیتی نهاد. وی کار غزل‌سَرایی را از سال ۱۳۷۱ خورشیدی آغاز کرد. سروده‌های او را انجمن‌های ادبی و روزنامه‌ها و مجلات ادبی درون و بیرون از کشور بارها چاپ کرده‌اند.
ایشان به‌خوبی با شیوه‌های عَراقی و هندی آشنایی دارند و به این شیوه‌ها غزل می‌سَرایند و در نوشته‌های ادبی و نیز سروده‌های‌‌‌‌‌‌‌‌‌شان تأثیر فراوان اندیشه‌های سرایندگان نامی «فردوسی توسی و نظامی گنجه‌‌ای و حافظ شیرازی و سعدی شیرازی و عطار نیشابوری و اوحدی مراغه‌ای و مولوی بلخی» آشکارا دیده می‌شود. همچنین در نوشته‌های ادبی و سروده‌های وی، دستور ادب (بلاغت) موج می‌زند. آرایه‌هایی مانند: هم‌گونی‌ها، ایهام و کنایه و استعاره و ناسازنمایی و واج‌آرایی.
وی بیش از سی سال است که به‌‌گونه کارشناسانه بر دیوان خواجه‌حافظ کار می‌کند و در این زمینه درس می‌دهد.
از دکتر شکوهی افزون‌‌‌بر «دیوان میرزا جلوه گیلانی» کتاب‌های ادبی دیگری نیز چاپ شده یا در دست چاپ است. مانند:
نیایش‌های پارسی سره (یا آفرینِ خدای)؛
جلوه حافظ – گزارش دیوان خواجه‌حافظ در ۲۵ پوشینه؛
تماشاگه زلف – یادداشت‌هایی در باره شیوه غزل‌سرایی حافظ؛
در باره حافظ – دفتری از گفت‌وگوها در باره اندیشه‌های خواجه‌ حافظ با استادان و حافظ‌‌‌‌پژوهان نامی.
یکی از ویژگی‌های کتاب گویای حاضر، قطعه آوازی است که منحصرا برای یکی از غزل‌های این مجموعه‌‌‌شعر ساخته و پرداخته شده است. آواز این قطعه را خواننده جوان و خوش‌آوا، «رشید شاکری مقدم»، اجرا کرده و جواب آواز را «سجاد محرابی» با پنجه‌های طلایی خود با سه‌تار نواخته است.