قصه «بخت کوه و بخت دریا» یکی از افسانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های قدیمی ست، که مادربزرگ برای ما تعریف می‌کند.
توی یک سرزمین برزگ پادشاهی بود که به او فرزند آسمان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفتند. پادشاه در عدالت و راستی زبانزد بود. او دو پسر به نام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های «کوهیار» و «دریادار» داشت. دو جوان برومند و قوی، این دو برادر با توجه به نام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شان در دریا و کوه شانس و بخت بیشتری داشتند. یک روز دو برادر آماده شکار شدند، اما تصمیم گرفتند که بر خلاف قبل، بخت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شان را در جای دیگری امتحان کنند. که کوهیار به دریا رفت و دریادار به کوه رفت.
کوهیار در دریا قلاب برادرش را گم کرد و برادرش بسیار خشمگین شد و به او گفت باید قلاب مرا پیدا کنی. کوهیار شمشیرش را ذوب کرد و با آن پانصد قلاب ساخت اما دریا دار قبول نکرد. کوهیار هر روز کنار ساحل می نشست و گریه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد، تا این‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌که پیرمردی که فرمانروای دریا بود در ساحل کنار کوه یار نشست و به او در حل مشکلش کمک کرد.