همه‌‌ مردم شهر شادی زمانی خوش و خرم بودند. یعنی الان نیستند؟ نمی‌دونم! به نظر من که خیلی شاد و شنگول نیستن. چرا؟
داستانش خیلی مفصله. اصلا می‌دونین چیه؟ من امروز می‌خواستم قصه‌ شهر شادی رو براتون تعریف کنم، ولی حالا که کار به اینجا رسید، منم مثل شما گوش می‌دم ببینم راوی این فیلم چی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گه؟
چرا، راوی منم اما روایت استاد «حسین باغی» یه چیز دیگه است؛ خصوصا این‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌که ایشون دیگه بین ما نیستن و احترام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شون خیلی واجبه. استاد؛ بفرمایین.
بله، مثل این‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌که دیگه معلوم شد چرا مردم این شهر چندان خوش و خرم نیستن؛ اما مگه این آقا خورخور کیه؟ یه مرد سیبیل از بناگوش دررفته‌ کثیف. می‌خوایین از زبون خودش بشنوین؟ البته ایشون خیلی از خود متشکر تشریف دارن.
این آقاخورخور با دوز و کلک تونسته بود خونه‌ مردم رو از چنگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شون دربیاره و حالا بیشتر مردم این شهر خونه ندارن. یکی از اون‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، خانواده‌ دختر کوچولویی به نام «لیلا»ست. لیلا به همراه مادر و برادر بزرگ‌ترش در یکی از خونه‌های این شهر زندگی می‌کنه. بذار ببینم این کیه دیگه! آهان، آقای پستچیه. بچه‌ها مثل این‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌که داره می‌ره خونه‌ لیلا. یعنی چی‌کار باهاشون داره؟ این سوالیه که کارآگاه این شهر از خودش می‌پرسه، کارآگاهی که مثل عقاب از پنجره‌ خونه‌اش هر حرکتی توی شهر رو می‌پاد. خب، بذار ببینیم پستچی با خونه‌ لیلا اینها چیکار داره.
«دزد عروسک‌‌ها» یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های سینمایی اوایل دهه‌‌ شصت در سینمای ایران است. «محمدرضا هنرمند» نویسندگی و کارگردانی این فیلم سینمایی را -در ژانر کودک- در دست گرفت. فیلمی که موضوعی همه‌‌گیر دارد، اما از زبان بچه‌‌ها و ویژه‌‌ آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها ساخته شده است.