باب دوم از «بوستان» سعدی با روایت و گزارش دکتر اسماعیل آذر را در این کتاب گویا خواهید شنید.
بوستان‌ یا «سعدی‌نامه»‌، هنرمندانه‌ترین‌ و شاعرانه‌ترین‌ مثنوی‌ حکمی‌-اخلاقی‌ و عرفانی در ادب‌ فارسی‌ است. این اثر سروده‌ سعدی‌ شیرازی، شاعر پرآوازه ایران‌ در سده هفت هجری قمری (سیزده میلادی) است.
نسخه‌های‌ کهن‌ این‌ مثنوی‌، نام‌ سعدی‌نامه‌ بر خود دارند و نسخه‌های‌ متأخر و جدید، نام‌ بوستان‌. چنین‌ می‌نماید که‌ ارباب‌ ذوق‌، از یک‌ سو به‌ قرینه‌ نام‌ گلستان‌، آن را بوستان نامیده‌اند.
نام کتاب بنا بر نسخه‌های خطی قدیم، از جمله نسخه کتاب‌خانه بنیاد بودمر در ژنو (تحریر در ۷۲۰)، سعدی‌نامه بوده است. گویا بعدها خودِ شاعر یا به احتمال بیشتر، نسخه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نویسان، برای قرینه‌سازی با گلستان، نام بوستان را برای کتاب برگزیده‌اند و نام اصلی آن کم‌کم فراموش شده است. در مقدمه‌ یکی از نسخه‌های قدیم در بیتی به نام «بوستان» اشاره شده است: «ز بهر تماشاگه دوستان/ کتابی است نام خوشش بوستان».
و در مقدمه نسخه‌های معمول هم ابیاتی هست که علاقه‌ شاعر را به «بوستان»، هرچند در معنای لغوی آن، نشان می‌دهد.
«استاد فروغی» در مقدمه خود بر بوستان استنباط کرده است که سعدی مدتی پس از اتمام اثر، برخی اشعار و کلمات و احتمالا نام آن را تغییر داده است.
به نظر می‌رسد که وی از مدت‌ها قبل از سال ۶۵۵، بخش‌ها یا دست کم حکایت‌هایی از بوستان را به نظم درآورده بود و در تاریخ یادشده پایان رسمی کتاب را اعلام کرد.
بر کتاب بوستان سعدی شرح‌های فراوانی نگاشته شده و البته نسخه‌های فراوانی هم از آن تجدید چاپ شده است که نسخه تصحیح زنده‌یاد محمدعلی فروغی و نسخه تصحیح با تحشیه‌نویسی و مقابله با دیگر نسخه‌ها، به کوشش مرحوم دکتر «غلامحسین یوسفی» (انتشارات خوارزمی)، از مهم‌ترین این کتاب‌ها به شمار می‌روند.