دن کیشوت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواست وی را سپاس گوید که ناگاه از پشت سرایشان صدایی شبیه به صدای سم اسبان و تاختن خیل سواران بگوش رسید. از قضا این صدا فقط از یکه سواری بود که به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تاخت به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌طرف ایشان مرکب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌راند.
وی جوانی بود که تقریباً بیست سال داشت، لباسش کلیجه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای بود از اطلس دمشقی سبز رنگ، مزین به ریشه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها و منگوله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های زرین، با شلواری فراخ و کلاهی که لبه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های آن برگشته بود و چکمه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای مرتب و براق، با مهمیزهای زرين، و مسلح به شمشیر و خنجر و شمخال کوچکی در دست و دو تپانچه به کمر. به شنیدن صدا سر برگرداند و آن جوان ظریف و آراسته را دید. جوان همین‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌که نزديك شد گفت: «اى روك دلاور، من به دنبال تو می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گشتم تا از دست تو برای درد نامرادی و بدبختی خود درمان و یا لااقل تسکین و تسلایی بطلبم.