«خواجه شمس‌ُالدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی» (زاده ۷۲۷ هجری قمری – درگذشته ۷۹۲ هجری قمری در شیراز)، نامدار به «لِسان‌ُالْغِیْب»، «تَرجُمانُ الْاَسرار»، «لِسان‌ُالْعُرَفا» و «ناظِم‌ُالاُولیاء»، شاعر سده هشتم هجری ایران است. بیشتر شعرهای او غزل است که به «غزلیات» شهرت دارند. گرایش حافظ به شیوه سخن‌پردازی خواجوی کرمانی و شباهت شیوه سخنش با او مشهور است. او از مهم‌ترین اثرگذاران بر شاعران پس از خود شناخته می‌شود.
هرساله در تاریخ بیست مهرماه مراسم بزرگ‌داشت حافظ در آرامگاه او در شیراز، با حضور پژوهشگران ایرانی و خارجی، برگزار می‌شود. مطابق تقویم رسمی ایران، این روز «روز بزرگ‌داشت حافظ» نامیده شده‌است.
در این کتاب گویا، سه غزل از دیوان حافظ شیرازی را با شرح و توضیح استاد «حسین آهی» آمده است.