در دنیای متون کهن اگر کسی علاقه‌مند به شعرهایی لطیف با مضامینی عاشقانه باشد، غزلیات «وحشی بافقی» از بهترین‌هاست. غزل‌هایی ناب و روان که از جگر سوخته‌ عاشق او برخاسته و در دل خواننده می‌نشیند.
«کمال‌الدین» یا «شمس‌الدین محمد وحشی بافقی» یکی از شاعران نام‌دار سده دهم ایران است که در سال ۹۳۹ هجری قمری در شهر بافق از توابع یزد چشم به جهان گشود. دوران زندگی او با پادشاهی شاه تهماسب صفوی و شاه اسماعیل دوم و شاه محمد خدابنده هم‌زمان بود. وی تحصیلات مقدماتی خود را در زادگاهش سپری کرد.
وحشی در جوانی به یزد رفت و از دانشمندان و سخنگویان آن شهر کسب فیض کرد و پس از چند سال به کاشان رفت و شغل مکتب‌داری را برگزید. وی پس از روزگاری اقامت در کاشان و سفر به بندر هرمز و هندوستان، در اواسط عمر به یزد بازگشت و تا پایان عمر (سال ۹۹۱ هجری قمری) در این شهر زندگی کرد.
این شاعر بزرگ روزگار خود را با اندوه و سختی و تنگ‌دستی و تنهایی گذراند و در اشعار زیبا و دل‌کش او سوز و گداز این سال‌های تنهایی کاملاً مشخص است. او غزل‌سرای بزرگی بود و در غزلیات خود از عشق‌های نافرجام، زندگی سخت و مشکلات خود یاد کرده‌ است.