چوپانی بود که بیست گوسفند را از پدرش به ارث برده بود اما او دلش می‌‌‌‌‌‌‌‌خواست به شهر برود.
او در خیال فرومی رفت و فکر می‌‌‌‌‌‌‌‌کرد. با خودش می‌‌‌‌‌‌‌‌گفت: کاش من هم ثروتمند بودم و درشهر زندگی می‌‌‌‌‌‌‌‌کردم.
چوپان جوان سخت کار می‌‌‌‌‌‌‌‌کرد تا بتواند کره و ماست و پنیر را با قیمت خوب در شهر بفروشد.
او روزها پس از چرای گوسفندان نی می‌‌‌‌‌‌‌‌زد و گوسفندان می‌‌‌‌‌‌‌‌فهمیدند که وقت چرا تمام شده است.
روزها می‌‌‌‌‌‌‌‌گذشتند و چوپان جوان تمام تلاشش را می‌‌‌‌‌‌‌‌کرد تا ثروتمند شود به شهر برود و مثل پادشاه زندگی کند.