«تنبل احمد» مرد خیلی تنبلی بود. آنقدر بیرون نرفته بود که همه فکر می‌‌‌‌‌‌‌‌کردند که او از آفتاب می‌‌‌‌‌‌‌‌ترسد.
روزی از روزها همسر تنبل احمد که از دست شوهرش خسته شده بود، فکری به سرش زد.
او به بازار رفت و تعداد زیادی کلوچه خرید و کلوچه‌‌‌‌‌‌‌‌ها را توی حیات پخش کرد. تعدادی از کلوچه‌‌‌‌‌‌‌‌ها را هم توی کوچه ریخت. بعد سراغ همسرش که خوابیده بود رفت و گفت: تنبل احمد! تنبل احمد! بیدار شو مرد! بیا ببین از آسمان چقدر کلوچه ریخته! پاشو. من به تو کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌کنم و کلوچه‌‌‌‌‌‌‌‌های توی حیاط را جمع می‌‌‌‌‌‌‌‌کنم. تو هم زود برو کلوچه‌‌‌‌‌‌‌‌های توی کوچه را جمع کن. تنبل احمد هم بیدار شد و از در خانه بیرون رفت تا کلوچه‌‌‌‌‌‌‌‌ها را جمع کند. رفتن همان و بسته شدن در همان.