«او هنری» در داستان «اتاق مبله» از ما می­‌خواهد كه موقیعت اسفناک و طنز زندگی را احساس كنیم و خشونت و ناشناختگی شهر بزرگ را در تقابل با عشق­‌ها و امیدهای افراد از دست رفته درک كنیم. به همین دلیل است كه داستان اتاق مبله عواطف و همدردی ما را برمی‌­انگیزد، و «او هنری» به یقین با گنجاندن گفتگوی تكان دهنده دو زن صاحب‌خانه در پایان داستان در این هدف خود توفیق یافته است.

در بخشی از داستان می­‌شنویم:

این اتاقه. اتاق قشنگیه. زیاد خالی نمی­‌مونه. تابستون گذشته به چندتا آدم خوش سلیقه داده بودم. اصلا دردسری نداشتن، اجاره رو تا دقیقه آخر پیش پیش می­‌دادن. دستشویی ته راهروست. «اسپراولز» و «مونی» سه ماهی اجارش كرده بودن. تو كار نمایش رقص و آواز بودن. «میس برتا اسپراولزو» می­‌گم. شاید اسمش به گوش­تون خورده باشه. البته این اسم تئاتری اونا بود. درست بالای این میز اسباب آرایش و  قباله ازدواج­شون آویزون بود. قاب كرده بودن. چراغ گاز اینجاس و می­‌بینین كه چه كمد جاداری داره. این اتاقیه كه همه دوستش دارن. هیچ وقت زیاد خالی نمی­‌مونه.