در آستانه در خروجی پالتوی مرد گندم­‌گون را تنش کردند، کلاهش را بر سرش گذاشتند و به طرف پله­‌ها هلش دادند. ساقدوش با احساس وجد و غرور،‌ پوزخندی زد و دست مزین به انگشترش را چندین بار با پس گردن مرد آشنا کرد. مرد گندمگون تلوتلو خورد، به پشت بر زمین افتاد و از پله‌ها فرو غلتید. ساقدوش، پیروزمندانه بانگ زد:

ــ دست حق همرات! سلام ما را به همگی برسان!

مرد، به پایین پله­‌ها که رسید به­ پاخاست، گرد و خاک پالتواش را تکان داد، سر را بالا گرفت و گفت:
ــ رفتار آدم­‌های احمق، باید هم احمقانه باشد! من آن­‌قدر غرور دارم که احساس حقارت نکنم؛ حالا بیایید پایین تا سورچی­‌ام مرا به شما معرفی کند. بفرمایید پایین!

آنگاه رو به سمت کوچه بانگ زد:

ــ گریگوری!