نفهمیدم صدای چیست و گمان کردم که دیگر واقعا دیوانه شده‌ام. مثل سنگ سر جایم خشکم زد. فریاد بلندی کشیدم...!«هر بار که مثل حالا شکوفه‌های گیلاس می‌ریزند و فقط برگ‌های تازه روی درختان باقی می‌ماند، یاد آن روز می‌افتم.» پیرزن داستانش را این‌طور آغاز می‌کند...