«حنطوش» مردی است که برای رهایی از وضعیت اقتصادی نابسامان و تنگدستی‌اش دست به نوشتن نامه‌ای می‌زند که مفسدان اقتصادی را به بالاترین مقام دولتی – رفیق‌الرئیس – معرفی می‌کند. رفیق‌الرئیس شخصیتی است که در ابتدای داستان در موردِ او می‌خوانیم: «قول داده بود در مدت بیست‌و‌چهار ساعت و چهار دقیقه و دو ثانیه بیکاری و فقر را ریشه‌کن فرماید. قول داده بود اما به یک «اما». و اماش هم این بود که اگر محتکرین، مال‌پرستان، سود‌جویان، دلالان، خرابکاران و کارمندان فاسد بگذارند». بنابراین حنطوش که تحصیل‌کرده و بیکار است و از جامعه‌اش انتظار احترام و تکریم دارد، برای نجات وضعیت خود و به خیال خود نجات جامعه از فساد و فقر، نامه‌ای می‌­نویسد. اتفاقاتی که پس از نگارش نامه برای حنطوش می‌­افتد، درست همان چیزهایی است که خواننده انتظار آن را دارد. نویسنده برای تلطیف فضای داستان آن را در فضایی طنز روایت می‌کند، اگرچه این طنز چنان تلخ و گزنده می‌شود که حتی تلخی آن در بستری از کلمات و استعارات توأمان عربی و فارسی هم بیش‌ از‌ هر‌ چیز به چشم می‌آید. عدم اعتماد به نزدیکان، تنگ نظری، بدخواهی برای یک­‌دیگر، ریاکاری و صفات این‌چنینی، پیامد جوامعی است که در آن سیستم حکومتی ناسالم و متعاقب آن فقر حاکم است. قانون‌گریزی اکثریت جامعه و قساوت اقلیت دارای قدرت در سرتاسر داستان به چشم می‌خورد و اگرچه ممکن است خواننده فارسی زبان از اصطلاحات عربی موجود در داستان سر در نیاورد یا داستان بین سبک‌های رئالیسم، رئالیسم جادویی و رئالیسم فانتزی سرگردان باشد، ولی به آسانی با جو ناشی از حکومت فاشیستی هم‌ذات‌پنداری می‌کند.