در زمان پادشاهی منوچهر پیشدادی، در جنگی با توران، افراسیاب سپاهیان ایران را در مازندران محاصره می‌کند. سرانجام منوچهر پیشنهاد صلح می‌دهد و تورانیان پیشنهاد آشتی را می‌پذیرند و قرار را بر این می‌گذارند که کمانداری ایرانی بر فراز البرزکوه تیری بیاندازد که تیر به هر کجا نشست، آنجا مرز ایران و توران باشد. آرش -از پهلوانان ایران- داوطلب این کار می‌شود. به فراز دماوند می‌رود و تیر را پرتاب می‌کند. تیر از صبح تا غروب حرکت می­کند و در کنار رود جیحون یا آمودریا بر درخت گردویی فرود می‌آید و آنجا مرز ایران و توران می‌شود. پس از این تیراندازی آرش از خستگی می­­میرد. آرش هستی‌­اش را بر پای تیر می‌ریزد؛ پیکر پاره پاره­اش در خاک ایران پخش و جانش در تیر دمیده می‌شود. مطابق با برخی روایت­ها «اسفندارمذ» تیر و کمانی را به آرش داده بود و گفته بود که این تیر خیلی دور می‌رود، ولی هر کسی که از آن استفاده کند، خواهد مرد. با وجود این، آرش برای فداکاری حاضر شد که از آن تیر و کمان استفاده کند.