بوته گل سرخ قبل از این‌‌‌‌‌‌‌که اسباب‌کشی کنند آن‌جا بود. حتما کسی سال‌ها پیش آن را کاشته بود. شاید آن‌موقع فقط بوته‌‌ی کوچکی بوده و صاحبش هرگز شکوفا شدنش را ندیده باشد.
بوته‌ گل سرخ با گل ساعتی درهم تنیده بود. گل رز هم بالا کشیده بود و تقریبا تمام دیوار آجری پشت باغ را پوشانده بود. گل‌های اسکارلت و بنفش هم بسیار ظریف و شکننده بودند و «کلئر» از این‌همه زیبایی که در حیاط پشت خانه‌ کوچک و تاریک یک‌جا جمع شده بودند، شگفت‌زده بود. اما کاری از دستش برنمی‌آمد، جز این‌‌‌‌‌‌‌که کمی صبر کند و بعد بوته‌های گل رز را با قیچی باغبانی قطع کند. انگار حس موهوم و خاصی داشت. مثل موقعی که هنگام پیاده‌روی، ساقه‌ی ارکیده را چیده بود و تا به خانه برسد، گل بیچاره پژمرده شده بود. چرا باید این کار را می‌کرد؟ همین که نگاهش می‌کرد کافی نبود؟ اما این‌بار گل‌ها را برای خودش نمی‌خواست.
کلئر به آسمان آبی و شفاف نگاه کرد و رد هواپیمایی را که بر فراز آسمان لندن می‌گذشت، دنبال کرد. فکر کرد چقدر امسال زود گذشته است و چقدر روزگار عادی به نظر می‌رسد و به‌آسانی تراژدی‌هایش را پنهان می‌کرد. در همین حین «آنتونی» از آشپزخانه فریاد زد: «بریم؟ تمام روز وقت ندارم صبر کنم!» کلئر لبخند زد، خوب می‌دانست وقتی آنتونی ظاهرا کار خیلی مهمی دارد، فقط می‌خواهد سر وقت به مسابقه برسد. در جواب آنتونی گفت: «مجبور نیستی با من بیایی، خودم هم می‌توانم بروم.» آنتونی حتی جواب نداد و در عوض به‌سرعت از خانه خارج شد.