با «چزاره» به گوشه­‌ای خلوت رفتیم. چزاره ایستاد و با صدای گرفته‌­ای گفت: هزار تا داری؟

گفتم: هزار تا چی؟

گفت: هزاری. هزار لیره. دو روزه که غذا نخوردم.

جواب دادم: اتفاقا چه خوب موقعی رسیدی. یه هزاری زیادی داشتم و نمی­‌دونستم چطوری از شرش خلاص بشم.

چزاره منظورم رو فهمید و گفت: حالا اگه نمی­‌خوای بهم قرض بدی اقلا کمکم کن.

با احتیاط ازش پرسیدم که منظورش چه­‌جور کمکیه.

اون گفت: یه کمی اینجا رو نگاه کن!

چشم­‌هام و پایین انداختم و کف دستش یه سکه طلا دیدم که در وسطش نقش یک انسان بود.