«همه خانواده‌های خوشبخت مثل هم‌اند اما خانواده‌های شوربخت هر کدام بدبختی خاص خود را دارند.» این شروع درخشانی که لئو تولستوی برای رمان «آنا کارنینا» نوشت، حالا به یکی از زیباترین جملات آغازین در ادبیات دنیا تبدیل شده است. رمان آنا کارنینا به معنای واقعی کلمه، رمان است. طولانی است و مانند آثار روس، شخصیت‌های زیاد و نام‌های مشابهش می‌تواند گیج کننده باشد. اما اگر کمی حوصله کنید و با داستان جلو بروید تا به اصطلاح ماجرا دستتان بیاید، می‌توانید از یک عاشقانه زیبا اما بدفرجام لذت ببرید. در کنارش با عقاید تولستوی در زمینه‌های مختلف مانند شیوه‌های آموزش و بهبود روش‌های کشاورزی هم آشنا می‌شوید.

هرچند نام این رمان «آنا کارنینا» است، اما تمام این هزار صفحه به آنا اختصاص ندارد. «کنستانتین لوین» مهربان هم یکی از شخصیت‌هایی است که با زندگی او، زندگی می‌کنیم و برای عشق از دست رفته‌اش متاثر می‌شویم. آنا زن جوانی است که همراه با همسرش، آقای کارنین و پسرش «سرژی» در سن پترزبورگ زندگی می‌کند. نامه‌ای از زن برادرش، «داریا الکساندرونا»، که از روی محبت او را «دالی» می‌نامند، به دستش می‌رسد که او را به مسکو می‌خواند. برادرش، «استپان آرکادیچ» با معلم فرانسوی بچه‌ها رابطه دارد و دالی، همان داریا الکساندرونا خیانت همسرش را برنمی‌تابد. آنا به خانه آن‌ها می‌رود تا برادرش را سر عقل بیاورد و معلم فرانسوی را از خانه بیرون کند، دل دالی را به رحم بیاورد تا به خاطر بچه‌ها، شوهرش را ببخشد و میان‌شان را آشتی بدهد. اما آنجا چشمش به «کنت ورونسکی» جوان می‌افتد. مرد جوان و جذابی که در نظر آنا، همه‌چیز تمام است. هرچه همسر او ندارد، کنت ورونسکی دارد. ورونسکی دل آنا را می‌رباید و آن‌ها باهم رابطه‌ای را آغاز می‌کنند. تمام حرف‌هایی که آنا به داریا الکساندرونا گفته بود، در ذهن آنا کمرنگ می‌شود…