«بهمنیار» از شاگردان نامی «ابوعلی سینا» بود و مدتی با او زندگی می کرد. استاد متوجه شد که شاگردش مدتی است در خود فرورفته و انگار در خیالات به سر می برد، اما منتظر ماند تا خودش لب به سخن باز کند.
بهمنیار از شهرت استادش بسیار متعجب بود و هرجا غریبه‌ای را می‌دید، با او درباره بوعلی صحبت می‌کرد. همه مردم شهر از او به خوبی یاد می‌کردند و به علم او واقف بودند.
روزی بهمنیار به استاد گفت که قصد دارد چیزی به او بگوید. قرار بر این شد تا شب کرسی را به خوبی گرم کند و همه چیز را آماده کرده و منتظر استاد بماند. شب فرارسید و بهمنیار همه چیز را آماده کرده بود. استاد وارد شد و بهمنیار سر صحبت را با او باز کرد…