«از پله صدای دف می‌‌‌آید»  تجربه‌ای جسورانه و با شناخت عمیق از ادبیات داستانی در حیطه ادبیات «انقلاب» است.

از پله صدای دف می آید رمانی ایرانی است که با گفت‌وگوی میان شخصیت‌ها آغاز می‌شود. یکی از شخصیت‌ها در ابتدای رمان، از کتاب‌نوشتن درباره آدم‌کش‌ها خبر می‌دهد؛ فردی غیر از او می‌خواهد دست به چنین کاری بزند. او به‌کنایه می‌گوید که چنین کاری نهادینه‌کردن خشونت است و سپس چای سردشده‌اش را می‌نوشد، سیگاری آتش می‌زند و عصبی، موهای بلند را می‌ریزد روی گوش‌ها و انگشت سبابه و وسطِ لرزان را ستون شقیقه می‌کند.

نویسنده این رمان، وارد حوزه‌ای چالش‌برانگیز شده است که جسارت و شناخت می‌خواهد. او خواننده‌ای دارد که قضاوت پیش از خواندن در ناخودآگاهش ریشه‌ای فرهنگی تاریخی دارد، اما طیبی هوش‌مندانه با نگاهی کاملاً خاکستری و بی‌طرف به تمام شخصیت‌ها – از «دکتر فقیهی» گرفته تا کسی که او را ترور کرده – و با آگاهی و استفاده‌ درست از تکنیک‌های داستان‌نویسی، بر اساس شنیده‌ها، تحقیقات و در نهایت نگاه شخصی خود، زندگی «فقیهی» را در فضایی کاملا داستانی نوشته است. در فصل اول رمان، مخاطب با فضایی کاملاً مستند روبه‌روست؛ آن‌چنان که گمان می‌کند اثر یک زندگی‌نامه کاملاً مستند درباره‌ شخصیت «دکتر فقیهی‌» است؛ مثلا با بیان نظرات افراد مشهور درباره‌ اثر، بیان نکات مربوط به تحقیق و…، اما از فصل دوم به بعد قضیه متفاوت می‌شود و مخاطب وارد فضایی کاملاً داستانی می‌شود. روایت اشخاص متفاوت در لابه‌لای هم می‌آید. نویسنده روایات متفاوتی را در شکلی داستانی به پیش می‌برد تا شخصیت فقیهی و التهابات آن دوره تاریخی را تصویر کند. این بخش از کتاب تا فصل هشت ارجاعات برون‌متنی ندارد و درعین‌حال خبری از مستندات تاریخی هم نیست. رمان از فصل هشت اوج می‌گیرد و توانایی‌های نویسنده مشهودتر می‌شود. دیگر «فقیهی» نقطه محوری رمان نیست.