کلمه «الدورادو» اشاره دارد به یک آرمان شهر. سرزمینی که در آن خوشبختی و ثروت و آرامش موج می‌زند. آنجا جایی است که سختی‌ها پایان می‌یابد، سعادت جریان دارد و زندگی جدید و ایده‌آلی شکل می‌گیرد. الدورادو تصوری است که هر کس از مهاجرت در ذهن خود می‌سازد.

«لوران گوده» در «الدورادو» گوشه‌ای از زندگی مهاجران را بازگو می‌کند. کسانی که در تلاش برای رسیدن به زندگی بهتر در دیاری دیگر، هرگونه سختی را پذیرا هستند و از زیر پا گذاشتن انسانیت خود هم ابایی ندارند. گویی در پی تغییر محل زندگی دچار تغییر هویت نیز می‌شوند.

در این داستان با شخصیتی به نام «سالواتوره» آشنا می­شویم که در گذشته افسر نیروی دریایی بوده و حالا کارش ملوانی کشتی انتقال مهاجران به سرزمین رویایی‌شان است. او باید آن‌ها را از دست قاچاقچیان انسان، باد و طوفان و دیگر خطراتی که ممکن است برای­شان پیش بیاید، محافظت کند اما ماجراهایی که در یکی از ماموریت‌ها سالواتوره رخ می‌دهد، او را دچار سردرگمی می‌کند و درنهایت خودش نیز تصمیم می‌گیرد زادگاهش را به هدف رفتن به مقصدی دیگر ترک کند.

این رمان لحن و بیانی اندوه‌بار دارد و روایتی تلخ است از پیامدهای ناگوار مهاجرت، خیالِ باطل جست­وجوی خوشبختی در سرزمین‌هایی دیگر و ترک زادگاه آن هم به شیوه غیرقانونی و در شرایطی دشوار و با حداقل امکانات.