«اوبلوموف» نوشته «ایوان گنچاروف»، درمورد نجیب‌زاده‌ای روسی‌ست که کسالت و تنبلی روح و جسم او را به تسخیر درآورده و حتی تلاشی اندک برای رشد زندگی شخصی و اجتماعی خود نمی‌کند.

در سال ۱۸۹۴ داستان کوتاهی به اسم «رویای اوبلوموف» نگاشته شد که ایوان گنچاروف بعدها آن را گسترش داد و به یک رمان جذاب و گیرا تبدیل کرد. شخصیت اصلی این داستان «ایلیا ایلیچ اوبلوموف» پسر یکی از اعضای طبقه اشرافی در قرن نوزدهم روسیه است که حتی عشق هم نمی‌تواند تنبلی را از او دور کند.

اوبلوموف طریق روایت داستانی تصویری روشن از واقعیت انسان معاصر را برای بشریت عرضه می‌کند. این رمان با این که با لحن کمدی نوشته شده، توانسته بسیاری از موضوعات مهم در جامعه روسیه قرن نوزدهم را به صورت جدی بررسی کند.

داستان از اینجا شروع می‌شود که ابلوموف در رختخواب خود دراز کشیده و نامه‌ای از طرف مدیر املاک کشور دریافت می‌کند. متن نامه درمورد وخامت وضعیت مالی اوست که نیاز به تصمیم‌گیری‌های اساسی دارد و ابلوموف باید به آن جا مراجعه کند. اما ترک اتاق خواب برای ابلوموف کار دشواری است.

ابلوموف دوست صمیمی به نام «آندره اشتولتز» دارد که از بچگی با او بزرگ شده است. اما چیزی که آن دو را از هم متفاوت می‌کند این است که اشتولتز برعکس ابلوموف فردی فعال است و مرتب ابلوموف را تشویق می‌کند تا او هم همینطور باشد. نقطه جذاب داستان عاشق شدن ابلوموف است؛ روزی که به دیدن یکی از دوستان خانوادگی‌شان می‌رود و «الگا» را می‌بیند و عشق او در قلبش نفوذ می‌کند.

سرانجام عشق این دو نفر روز به روز بیشتر می‌شود و رابطه عاشقانه‌ای را شکل می‌دهند. الگا تمام سعی خود را می‌کند که تنبلی را از ابلوموف بزداید، اما تقلای او هیچ فایده‌ای ندارد.

رمان گنچاروف موجب شکل‌گیری مفهوم «ابلومویسم» در روسیه شد که منظور آن نوعی سستی، خمودگی، تنبلی، بی‌انگیزگی و بی‌تفاوتی در مواجهه با زندگی است. این انفعال شخصیت در بسیاری از انسان‌های عضو طبقه‌ بالای جامعه در روسیه آن زمان دیده می‌شد و اکثر آن‌ها مثل ابلوموف کم‌هوش و و تنبل بودند.