روﺑﺎه‌ھﺎ ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻧﮔﺮاﻧﻰ ﭘﺎ در روﺑﺎهﺳﺮا ﮔذاﺷﺗﻧد. ﺧﺳﺗﮔﻰ و ﺗﺮس از ﺳﺮوﺻورﺗﺷﺎن ﻣﻰﺑﺎرﻳد. ﭘﻳش از ھﻣﻪ «روﺑﻳﭻ» و روﺑﺎه ﻳکﭼﺷم ﺟﻠو رﻓﺗﻧد و ﭘﺮﺳﻳدﻧد: «ﭼﻪ ﺧﺑﺮ ﺷده؟ از دﺳت ﺷﻳﺮ ﻓﺮار ﻛﺮدﻳد؟»
روباهیﮔﻔت: «ﻛﺎش ﺷﻳﺮ ﺑود، از دﺳت ﺧﺮﮔوش‌ھﺎى ﺟﺎدوﮔﺮ ﻓﺮار ﻛﺮدﻳم.»
روﺑﻳﭻ ﮔﻔت: «ﺧﺮﮔوش‌ھﺎى ﺟﺎدوﮔﺮ!؟ ﺧواب ﺑودﻳد؟»
آن ﻳﻛﻰ روﺑﺎه ﮔﻔت: «ﻛﺎﺷﻛﻰ ﺧواب ﺑودﻳم. وﻟﻰ ﻣﺎ ﺧﺮﮔوش‌ھﺎى ﺟﺎدوﮔﺮ را ﺑﺎ ﭼﺷم‌ھﺎى ﺧودﻣﺎن دﻳدﻳم.»
«روﭘﻳﺮ» ﻛﻪ از دور ﺣﺮف‌ھﺎ را ﻣﻰﺷﻧﻳد، ﺑﻠﻧد ﮔﻔت: «ﺑﻳﺎﻳﻳد اﻳﻧﺟﺎ ﺑﺑﻳﻧم ﭼﻪ ﺧﺑﺮ ﺷده.»
روﺑﻳﭻ و دو روﺑﺎه رﻓﺗﻧد و روﺑﻪروى روﭘﻳﺮ اﻳﺳﺗﺎدﻧد. روﭘﻳﺮ روى ﺗﺧت ﺧﺎﻛﻰ ﻧﺮم، ﺧودش را ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻛﺮد و ﭘﺮﺳﻳد: «ﭼطور ﺧﺑﺮدار ﺷدﻳد ﻛﻪ آن ﺧﺮﮔوش‌ھﺎ ﺟﺎدوﮔﺮﻧد؟ اﺻﻼ ﺑﻪ ﻣن ﺑﮔوﻳﻳد ﻛﻰ ﺑﻪ ﺷﻣﺎ ﮔﻔت ﻛﻪ آنھﺎ ﺟﺎدوﮔﺮﻧد؟»
روﺑﺎه اوّل ﮔﻔت: «ﻗﺮﺑﺎن، ﻣﺎ ﺧﺮﮔوش‌ھﺎ را ﻣﻰدﻳدﻳم ﺑﺎ ھﻣﻳن ﭼﺷم‌ھﺎى ﺧودﻣﺎن. وﻟﻰ ﺗﺎ ﻣﻰرﻓﺗﻳم ﺑﻪطﺮف آن¬ھﺎ، دﻳﮔﺮ ﻧﺑودﻧد!»

روﺑﻳﭻ ﮔﻔت: «ﺗﺮﺳوھﺎ! ﺧﺮﮔوش‌ھﺎ ﺑﺎ دﻳدن ﺷﻣﺎ ﻣﻰرﻓﺗﻧد ﺗوى ﻻﻧﻪﺷﺎن.»
روﺑﺎه دوم ﮔﻔت: «ﻧﻪ ﻗﺮﺑﺎن، ﻣﺎ ﻳکﻗدم ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺷﺗﻳم، ﺧﺮﮔوش‌ھﺎ ﺑودﻧد، وﻟﻰ ﺗﺎ ﻧﮔﺎه ﻣﻰﻛﺮدﻳم، آنھﺎ
ﻧﺑودﻧد!»
روﭘﻳﺮ ﭘﺮﺳﻳد: «ﺧب، ﻣﻌﻠوم ﺷد آنھﺎ ﺑودﻧد ﻳﺎ ﻧﺑودﻧد؟»
روﺑﺎه اول ﮔﻔت: «ﻗﺮﺑﺎن، آنھﺎ ھم ﺑودﻧد و ھم ﻧﺑودﻧد!»
روﺑﻳﭻ ﮔﻔت: «ﺗﺮﺳوھﺎ! وﻗﺗﻰ ﺧﺮﮔوش‌ھﺎ ﺑودﻧد، ﺣﻣﻠﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻳد و آنھﺎ را ﻣﻰﮔﺮﻓﺗﻳد.»
ـ «وﻗﺗﻰ ﺣﻣﻠﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻳم، دﻳﮔﺮ ﻧﺑودﻧد.»
روﺑﺎه دوم ﮔﻔت: «وﻗﺗﻰ ﺑﺎ ﺧﺮﮔوش‌ھﺎ ﻛﺎرى ﻧداﺷﺗﻳم، ﺑودﻧد!»
روﭘﻳﺮ ﻛﻣﻰ ﺳﻛوت ﻛﺮد و ﺑﻌد رو ﺑﻪ روﺑﻳﭻ ﮔﻔت: «ﮔﺮﺳﻧﮔﻰ ھﻣه‌ روﺑﺎه‌ھﺎى دﺷت را دﻳواﻧﻪ ﻛﺮده!»