«بروکلینی دیگر» رمانی است از جنس دیگر. داستانی از جنس دوستی و خاطره، تلخی و شیرینیِ بلوغ و سردرگمی‌های چهار دختر سیاه‌پوست که زندگی‌شان دستخوش کام‌ورزی‌ها و خواسته‌هایی است که به آن‌ها تحمیل می‌شود.

شخصیت اصلی این رمان با نام «آگوست» که در رشته انسان‌شناسی تحصیل کرده، برای شرکت در مراسم تدفین پدرش به خانه بر‌می‌گردد. او سال­های زیادی را صرف مطالعه مرگ، درد وغم از دست دادن عزیزان کرده است. آگوست به عنوان راوی، داستان را از بیست سال قبل آغاز می‌کند، وقتی با مرگ مادرش در سال ۱۹۷۳ با پدر و برادرش راهی بروکلین می‌شوند. او تنها یازده سال دارد و مرگ مادرش را انکار می‌کند.

در ادامه داستان، آگوست در بروکلین دوستانی پیدا می‌کند که مثل خودش زخم‌های زیادی را در زندگی به دوش می‌کشند. گروه چهار نفره «گیگی»، «آنجلا»، «سیلویا» و «آگوست». بروکلین آن سال‌ها، بروکلین سوزن‌های آلوده به مواد مخدر و ارتباطات تهدید آمیز و خیانت‌هاست. بروکلین آشفته و وحشی در میان قرنی زهرآلود و تلخ برای آمریکا. روزهای سخت قحطی در بیافرا و قتل‌های زنجیره‌ای و کمی آن طرف‌تر جنگ ویتنام.

در قسمتی از این رمان زیبا می­شنویم:

هر دو ساکت بودیم و زوج‌های سفیدپوستی اطراف‌مان نشسته بودند و قهوه‌شان را هورت می‌کشیدند و خیره نگاه می‌کردند. پشت‌سرمان صدای آدم‌هایی را می‌شنیدم که اسپانیایی حرف می‌زدند و می‌خندیدند.

«واسه اینکه عمه‌ی کسی باشم هنوز خیلی جوونم.»

برادرم پوزخندی زد و گفت: «اگه دیر بجنبی واسه این­که مامان کسی باشی، خیلی پیر می‌شی. البته من هیچ قضاوتی نمی‌کنم.»

«قضاوت نمی‌کنم هم یه دروغه!»

«خب راستش فقط می‌خوام بگم که تحقیق درباره‌ مرگ دیگه بسه. وقتشه که با یه برادر زنده حرف بزنی. من یه نفر رو می‌شناسم.»