دشت‌ها و کوه‌ها به رنگ سبز باطراوتی درآمده بود و هوا چنان گرم بود که آدم هوس آب‌تنی می‌کرد. رنگ سبز درخشش خیره‌کننده‌ای داشت و چشم را می‌آزرد. به‌تنهایی غرق در فکر در حالی ‌که یک دستم را به‌نرمی زیر کمربند کیمونو فرو کرده بودم، سرم پایین بود و در راهی میان دشت قدم می‌زدم. افکارم به حدی سراسر زجرآور بود که نفسم بالا نمی‌آمد و پیچ‌وتاب‌خوران راه می‌رفتم. در آن لحظه، طنینی محو اما وحشتناک از فرسنگ‌ها زیر زمین بهاری، از جایی مثل ابدیت به گوشم رسید. صدایی مهیب و هولناک و بی‌وقفه، انگار که در اعماق جهنم بر طبل عظیمی می‌کوبیدند. نفهمیدم صدای چیست و گمان کردم که دیگر واقعا دیوانه شده‌ام. مثل سنگ سر جایم خشکم زد. فریاد بلندی کشیدم نمی‌توانستم روی پاهایم بایستم، به‌ یکباره روی علفزار نشستم و بی‌اختیار به گریه افتادم.